Odbicie

Patrząc w lustro, widzę średniej urody chłopaka ze stanowczo za długimi włosami, kryjącego smutne, zielono-szare oczy za szkłami okularów. Kolejny raz zranił osoby, na których mu naprawdę zależy. "Przepraszam..." - mówi, choć wie, że to nie wystarczy... Przyjaciele, którzy są mu bliżsi niż rodzina. To ich właśnie zranił. Zranił, choć nie chciał. To było nieświadome... Mówili, że się oddalił... Ale czy to jego wina, że zawsze cieszy się niemalże jak głupi, gdy ktoś obdarzy go swoim czasem, uwagą... Czy to jego wina, że gdy się cieszy z jakiejś relacji i kimś dla niego miłym, serdecznym, to chce opowiedzieć o tym światu? On naprawdę nie chciał przez to nikogo zranić...
Po policzku spłynęła mu słona łza. Zdjął okulary, żeby otrzeć oczy, ale jak na złość pojawiały się tam kolejne krople, które powoli i uporczywie zamieniały się w strumienie. Nie wie, jak je powstrzymać. Nie wie, jak naprawić swoje błędy. Chce zatrzymać przy sobie dziewczynę, która jest mu bliższa niż rodzona siostra, ale nie może. Widać po nim, że ma przeczucie, że lepiej by było, jakby coś mu się stało. Że lepiej by było, żeby dosięgnęła go jakaś krzywda, żeby on nie chodził do szkoły, a ona nie musiałaby na niego patrzeć. Nie chciał umierać. On po prostu chciał usunąć się z drogi tym, których kocha i których zranił.