"I feel like a monster"

Całość posta jest głowie moim użalaniem się nad sobą, więc jeśli nie chcesz popsuć sobie humoru, to radzę nie czytać.

Ostatnio coraz częściej zastanawiam się czy moje życie ma sens. Jeśli tak, to jaki? Dla kogo właściwie jeszcze żyję? Czemu życie ciągle rzuca mi kłody pod nogi? Czy nie mogę być w końcu szczęśliwa?
Na te pytania nie znam odpowiedzi. Z całym ciężarem mojej odmienności względem znajomych, jest mi jeszcze gorzej. Nie mam raczej oparcia w rodzicach, a osoby, które nazywam swoimi przyjaciółkami, mam wrażenie, że mnie nie rozumieją i nie chcą zrozumieć. Oczywiście jest może jeden, dwa wyjątki, ale to praktycznie nic nie zmienia.
Czasem mam po prostu dość. Chcę uciec od wszystkiego. Od problemów, rodziny, głupoty, niezrozumienia, samej siebie. Nawiedzają moją głowę myśli samobójcze, których niemal nie potrafię przezwyciężyć. To też przez moją słabą psychikę. Zbyt rozregulowała mnie sprawa, która zaistniała między mną a moją najlepszą wówczas przyjaciółką. Zakochałam się w niej, ale bez wzajemności. Odrzuciła mnie i udawała (a raczej nadal udaje), że nic takiego się nie wydarzyło. To jej zachowanie tylko mnie rani, ale nie chcę jej opuszczać, bo jest dla mnie ważna. Nawet jeśli dałam sobie spokój z tamtym uczuciem, to ona nadal pozostanie moją przyjaciółką.

Myślałam, że podły humor mi przejdzie, ale bardzo się pomyliłam. Pogorszyło się tylko. Osoba, która wcześniej mi pomagała, teraz rani. To boli, nawet bardzo. Jestem osobą o delikatnym wnętrzu, a ostatnio zwiększyła się moja wrażliwość. Tylko że ta na ból. Nie potrafię określić co w końcu jest ze mną nie tak. Powoli tracę już siły stawiać czoło moim problemom i przeciwnościom. Co się ze mną stanie? Nie wiem już sama.

Może to nie będzie ostatni mój wpis tutaj...